Πέθανε κατακαλόκαιρο και ο τρίτος δωρητής της περίφημης πλέον  ‘’Γέφυρας Κούσιου.

Τον αείμνηστο Γιάννη Κούσιο γνώριζα από 10χρονο παιδί, όταν τα καλοκαίρια με 1 δραχμή ήμουν τακτικός  πελάτης στο ζαχαροπλαστείο ‘’LIDO’’ για την αγορά παγωτού!

Τον περασμένο χειμώνα βρέθηκα σε μια παρέα ηλικιωμένων Βεροιωτάδων στην ‘’Ελιά’’ και κυρ Γιάννης με παρακάλεσε να γράψω κάτι, για τη γέφυρα που δεν τελείωνε. Του απάντησα προφητικά και κάνοντας μαύρο χιούμορ ότι αυτός και όλοι μας στην παρέα θα πεθάνουμε και η γέφυρα δεν θα τελειώσει!!! Όλοι γελάσαμε πικρά. Δυστυχώς μετά τον πρόσφατο θάνατό του επαληθεύτηκα. Τότε δικαιολόγησα τα ‘’πικρόχολα’’ λόγια μου λαμβάνοντας υπόψη ότι στην Ελλάδα δυστυχώς η δημόσια διοίκηση έχει τόσα κενά στη διαχείριση του χρήματος που ’φρενάρουν’ την ανάπτυξη. Είπα τότε ότι υπάρχει σε μεγάλο βαθμό έλλειψη ικανών ανθρώπων που ασχολούνται με τα κοινά ώστε να πετύχουν σε σύντομο χρόνο πράγματα που δεν είναι ακατόρθωτα όπως μια γέφυρα!!!

Γενικά στην εποχή μας και στη χώρα μας, η αναποτελεσματικότητα προφασίζεται τη νομοθεσία ώστε να καλύπτει τις αδυναμίες της. Έτσι ήταν πάντα το δημόσιο και δυστυχώς θα συνεχίσει να είναι. Βραδυκίνητο, πολυδάπανο και αντιπαραγωγικό. Αυτό ή το άλλο δεν γίνεται διότι… ο νόμος προβλέπει. Μα τους νόμους εμείς τους φτιάχνουμε.

Προβλέπω ότι η γέφυρα Κούσιου θα μπει στο βιβλίο Γκίνες ως παράδειγμα ανικανότητας εκτέλεσης έργου με έτοιμα χρήματα!!

Έγραψα τα παραπάνω σα φόρο τιμής και μνήμης στον συμπαθή κυρ Γιάννη που έκανε το σφάλμα να δωρίσει χρήματα για το δημόσιο καλό.