Πρόσφατα ήρθα αντιμέτωπος με κάποια αρκετά αποθαρρυντικά στοιχεία του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών, αναφορικά με τη φυγή των νέων στο εξωτερικό. Σύμφωνα με αυτά, είναι δεκάδες χιλιάδες οι έλληνες επιστήμονες στην αλλοδαπή, άνθρωποι οι οποίοι αναγκάστηκαν στην παραγωγικότερη περίοδο της ζωής τους να μεταναστεύσουν. Δεν επρόκειτο τόσο για την ευκαιρία σε καλύτερου επιπέδου σπουδές, ούτε για τον ελκυστικό ευρωπαϊκό ή αμερικανικό τρόπο ζωής, πόσο μάλλον για την διεκδίκηση μίας αξιοπρεπούς μοίρας.

Γίνεται λόγος για νέους που μεγάλωσαν σε μία πατρίδα αψυχολόγητη. Έζησαν τα πρώτα χρόνια σε ένα κλίμα οικονομικής ευημερίας, αντίκρισαν τα ένδοξα χρόνια του δικομματισμού με τις συγκεντρώσεις χιλιάδων στις πλατείες και τους εθνοσωτήρες να καταφθάνουν ως από μηχανής θεοί. Θυμούνται τον αρχικό ρομαντισμό της ευρωπαϊκής ενοποίησης, χάρη στην οποία βάσισαν τις ελπίδες τους για εκσυγχρονισμό και πρόοδο. Μαρτύρησαν  την επιστροφή των Ολυμπιακών Αγώνων και του ευγενούς τους ιδεώδους στην πατρίδα τους, είχαν την ευκαιρία, όντας σε μία χώρα τόσο μικρή, να βρεθούν στο επίκεντρο του παγκοσμίου ενδιαφέροντος. Το Κράτος, μάλιστα, μερίμνησε για αυτή τη γενιά και τους εισήγαγε κατά εκατοντάδες χιλιάδες στα εκπαιδευτικά του ιδρύματα, ποτέ όμως δεν προνόησε για την απασχόληση και την αξιοποίηση τους.

Φτάνουμε αισίως στην σήμερον ημέρα. Η πολιτική αστάθεια και η αβεβαιότητα διατελούν άνευ προηγουμένου. Τα πρόσωπα που τα προηγούμενα χρόνια έδωσαν αφορμή για τις όποιες μας ελπίδες, φρόντισαν σε ένα σύντομο διάστημα να τις ανατρέψουν, μέσω ενός Κοινοβουλίου που αδυνατεί να εκλέξει ΠτΔ, στους κύκλους του οποίου πηγαινοέρχονται φήμες χρηματισμών, που οργιάζουν σκάνδαλα διαφθοράς, που εγκυμονεί ακόμη και ο κίνδυνος να επαναφιλοξενήσει τον ΓΑΠ.

Η γενιά των νέων επιστημόνων, παρά τις όποιες λειτουργικές  δυσκολίες των ΑΕΙ και ΤΕΙ, τυγχάνει καλής μόρφωσης. Ζει στην εποχή του διαδικτύου, ενημερώνεται συνεχώς και αναπτύσσει υπό την πίεση  της κρίσης ανταγωνιστικά χαρακτηριστικά. Αναζητά την δικαίωση, αποζητά να εφαρμόσει πρακτικά την γνώση που με προσωπικούς αγώνες και οικογενειακές θυσίες απέκτησε. Υψώνεται, επομένως, μια μεγάλη πρόκληση που καθιστά την φυγή έξωθεν σε ελκυστική λύση.

Όπως όμως με συμβούλευσε με ωμή ειλικρίνεια πρόσφατα φίλος δικηγόρος, πρωην πρόεδρος  του Δ.Σ Αθηνών και πολιτευόμενος «Η δική μου γενιά είχε τις προδιαγραφές να οικοδομήσει κάτι υπέροχο, αντ’ αυτού παρέδωσε ένα τίποτα. Μένει για τους νέους να έχουν το κεφάλι ψηλά, γιατί οι δίκαιοι αγώνες φέρνουν δίκαιη τάξη». Και οι εκλογές άλλωστε, κοντεύουν. Η αλλαγή;