Του Ιωάννη Ιασ. Βελέντζα, Διπλ. Ηλεκτρολόγου Μηχανικού
Φίλοι μου, καλή σας μέρα,
πιστός στην υπόσχεσή μου, συνεχίζω με το δεύτερο μέρος - αφιέρωμα στους τροϊκανούς. Δεν “ασχολούμαι” με την προεκλογική διαδικασία, διότι θα έπρεπε να ειπωθούν πράγματα, που θα ήταν κολάσιμα. Απλά να σημειώσω προς τους νυν βουλευτές να μην πολιτεύονται με την αίσθηση ότι είναι οι σωτήρες μας και οι άλλοι, οι νέοι, μην νομίζουν ότι είναι Μεσσίες. Ο Έλληνας πολίτης δεν χρωστά τίποτα και σε κανέναν. Αυτοί μας χρωστούν και μάλιστα πάρα πολλά. Εμείς απλά πρέπει να ξαναδούμε την ταινία “Υπάρχει και φιλότιμο”, έτσι απλά για να μην ξεχνάμε.
Πάμε λοιπόν, α ρε γίγαντα Γιώργο, στο θέμα μας.
Που λες φίλε τροϊκανέ, έχεις παντού πάμπολλους εχθρούς γιατί προσπαθείς στο όραμα μιας ηλίθιας παγκοσμιοποίησης, να καταργήσεις λαούς και πολιτισμούς. Πράγμα αδύνατο.
Οι αντιθέσεις μας ξεκινούν από την αρχή της ζωής μας. Εσύ, μόλις γεννηθείς, εισέρχεσαι στο χώρο των περιορισμών. Μην πιεις πολύ γάλα, όχι κρεμούλες, όχι ... Με μένα ακριβώς τα αντίθετα. Δεν θα σου πω, μη με χαρακτηρίσεις και υπερβολικό, ότι μόλις γεννηθώ ζητώ ένα ταψί μπακλαβά, αλλά οι φρουτόκρεμες και οι μπισκοτόκρεμες παρελαύνουν κάθε μέρα. Το κοκορέτσι το έχουμε παραμάσχαλα, για αυτό όταν εσείς ανακαλύπτατε το κρέας εμείς είχαμε ήδη χοληστερίνη!
Θα μου πεις από την πλευρά σου ότι τα πράγματα αλλάζουν, θα σου πω όχι. Μάλιστα η ιστορία επαναλαμβάνεται. Πριν από αιώνες κάναμε 10 έτη πόλεμο για τα μάτια μιας γυναίκας, και τώρα ακριβώς το ίδιο. “Πόλεμο” για τα μάτια της ωραίας Κερκυραίας, της Άντζελας. Μάλιστα από τότε κατανοήσαμε τι έγκλημα είναι ο πόλεμος, για αυτό και το έχουμε ρίξει πλέον στον λουλουδοπόλεμο!
Το πραγματικό σου δράμα αρχίζει όταν μεγαλώνεις, αφού τα ψυχικά τραύματα που σου δημιουργώ άθελά μου είναι πολλά. Παντού με βρίσκεις μπροστά σου. Ότι σου διδάσκουν, έχει την υποσημείωση ότι ανακαλύφθηκε από τους Έλληνες. Από εμάς τους τεμπέληδες, τους κοπρίτες. Για αυτό και εσύ όταν δε βρίσκεις λέξεις, κλέβεις τις δικές μου. Πρέπει όμως να κατανοήσεις ότι δε σου φταίω εγώ, που ενώ οι πρόγονοί σου φορούσαν προβιές, οι δικοί μου υφαίνανε αραχνοΰφαντους χιτώνες.
Όσο βέβαια μεγαλώνεις και μπαίνεις στον κόσμο της γνώσης και της επιστήμης, η κατάσταση γίνεται δραματική. Ότι συναντάς είναι προέλευσης ελληνικής. Γιατί ότι θες να μιλήσουμε. Για φιλοσοφία, για αστρονομία, για ιατρική, για μηχανική, για θέατρο, για ρητορική, για ελευθερία, για δουλεία, για τη ζωή, για το θάνατο, για … τα πάντα.
Μπορείς να καταλάβεις ότι με μια φλόγα καταφέραμε να ενώσουμε ολόκληρο τον κόσμο! Και επειδή μου έχεις ζαλίσει τον έρωτα, να σου υπενθυμίσω ότι οι “αγορές” είναι λέξη Ελληνική, καθώς επίσης και η “κριτική” που μου ασκείς, εγώ στην έμαθα.
Και ενώ θα περίμενε κανείς, αφού από τόσο νωρίς φθάσαμε στην “γνώση των πάντων”, να ζούμε στο αθόρυβο, ακριβώς το αντίθετο. Εμείς συνεχίζουμε να ζούμε, στο δυνατό. Τέρμα τα ντεσιμπέλ. Μιλάω δυνατά και γελώ με την καρδιά μου, και αυτό σε “τρελαίνει”.
Βέβαια, κακία δεν σου κρατώ, και προσπαθώ να σε βοηθήσω, αλλά δεν καταλαβαίνεις. Είσαι άρρωστος με τα χαρτιά που ονομάζεις λεφτά. Δεν καταλαβαίνεις ότι η ζωή μας είναι μια σταγόνα στον ωκεανό της αιωνιότητας, για αυτό δεν πρέπει να την πετάμε.
Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς.
Πριν από χρόνια τροϊκανέ, βρισκόμουν στο ταξί, ξημερώματα, νέος και καψούρης να τραγουδώ Μητροπάνο:
“θα κάνω στάση στη διπλή γραμμή του δρόμου
πόσο κοστίζει μία παράβαση του νόμου
να σταματήσω θέλω την κυκλοφορία
για να φωνάξω ότι πρόδωσες την πιο όμορφη ιστορία”
Εσύ θα μας έβριζες γιατί δεν υπήρχε τροχονόμος να μας κόψει το πρόστιμό μας. Δε θα μπορούσες να καταλάβεις ότι και εάν καλούσες την αστυνομία και άκουγε την ιστορία μου, θα ένιωθε και αυτός την καψούρα μου και θα τραγουδούσαμε όλοι μαζί!
Να σου θυμίσω, πριν κανά δυό χρόνια. Μία Ελληνική οικογένεια, περίπατο στο Μοναστηράκι, Φεβρουάριο μήνα, βραδιά για κοντομάνικο και όχι βατραχοπέδιλα με κάλτσες. Ο καημένος ο μπαμπάς ενημερώνει τα υπόλοιπα μέλη της φαμίλιας ότι δεν υπάρχει χρήμα για να καθίσουνε, εσύ βέβαια τσιγκούναρος, ώσπου ξαφνικά κάτι τύποι δείχνανε την πραμάτεια τους σε τάμπλετ, σε φωτογραφίες. Κάτι μπιφτεκάρες και κάτι ποικιλίες από κοψίδια, ωχ μάνα μου. Ο χοντρομπαμπάς για να διασκεδάσει την αφραγκία του (μεγάλο σαξές στόρυ!), ρωτά στον πιτσιρικά. Εάν τα πιάτα που θα μου σερβίρεις, δεν είναι όπως στη φωτογραφία, τι θα κερδίσω; Εσένα σου άρεσε η ερώτηση και αμέσως πρότεινες, να φάμε δωρεάν. Απίστευτος για μια ακόμη φορά. Ο τρελομπαμπάς όμως, ζητά σε περίπτωση μη ικανοποίησης των γευστικών ορέξεων του, το μπαγλαμαδάκι και το μπουζουκάκι που υπήρχε εντός της αιθούσης, να παίζει για την πάρτη του. Θυμάσαι, καημένε τροϊκανέ τι συνέβη! Ο μουστακαλής χειριστής του μπουζουκίου, άκουσε και βροντοφώναξε. Τα όργανα από τώρα παίζουν παραγγελιές. Και τότε, ο μικρός Μητσάρας άρχισε να ζητά τον Πράσινο τον Μύλο, Τα νέα της Αλεξάνδρας, Άστην να λέει, Θα πιω απόψε το φεγγάρι, Τσιτσάνη, Ζαμπέτα και το μαγαζί πήρε φωτιά. Οι θαμώνες (ξένοι στην πλειοψηφία τους), “τρελαθήκανε”. Τα φλας είχαν πάρει φωτιά. Εσύ από την πλευρά σου δεν μπορούσες να καταλάβεις πως από τα τάμπλετ και την τεχνολογία, είχαμε καταλήξει σε ένα ξέφρενο γλέντι.
Και σε ρωτώ ανόητε τροϊκανέ. Τι φωτογραφίζανε. Τον μπαμπά των 150 ετών (συγγνώμη κιλών ήθελα να πω) ή τη ζεστασιά και το χαμόγελο και το συναίσθημα που εκπέμπει η κάθε ελληνική οικογένεια;
Θυμάσαι;
Ρωτούσες τι θα πει η λέξη κερνάω. Επίσης, όταν κάποιος συμπατριώτης είπε “να είσαι καλά αδελφέ μου”, ρωτούσες με ποια γυναίκα τον έκανε ο πατέρας μου και στο τέλος, όταν κάποιος άλλος “αδελφός” μας μετέφερε στο ξενοδοχείο, αναρωτιόσουν γιατί δεν μοιραστήκαμε τη βενζίνη μαζί του.
Αχ ρε τροϊκανέ - μοϊκανέ, εδώ είναι Ελλάδα και είναι αλλιώς.
(Συνεχίζεται)
