Η ώρα και των αυτοδιοικητικών εκλογών πλησιάζει. Πρόκειται πράγματι, για μια αναμέτρηση βαθιά πολιτική και καθοριστική για τις μετέπειτα εξελίξεις. Κυρίως, γιατί στο φόντο αυτών των εκλογών, η χώρα μετατρέπεται ολοένα και περισσότερο σε μια χώρα ερείπιο, που δυσκολεύεται να αντιμετωπίσει τα προβλήματά της και τους κινδύνους που την απειλούν. Το ίδιο και η κοινωνία. Βυθίζεται εξαιτίας της απουσίας πειστικής προοπτικής. Αυτή η εικόνα και μόνο, προσδίδει μια πρωτοφανή βαρύτητα στις επερχόμενες εκλογές.

Βρισκόμαστε σε σταυροδρόμι. Οι επιμέρους κινήσεις δεν αρκούν, χρειάζεται μια μεγάλη κοινωνικοπολιτική αναμόρφωση. Αυτή η διαπίστωση, αποτελεί αγκάθι απέναντι σε κάθε αποσπασματικό σχεδιασμό και διαπερνά κάθε διαδικασία. Ιδιαίτερα τις δημοτικές εκλογές. Η κοινωνία αναμένει κάτι περισσότερο από εκκλήσεις και χιλιοδιατυπωμένα διλήμματα. Αναζητά δίοδο να έρθει η ίδια στο προσκήνιο. Να εκφραστεί, πέρα από κομματικές ταυτότητες και αγκυλώσεις του παρελθόντος. Να ακουστεί, να μιλήσει, να γίνει σεβαστή, να κινητοποιηθεί με μορφές πολιτικής δράσης που θα εναρμονίζονται και θα αντανακλούν το δικό της τρόπο. Αυτό είναι το στοίχημα των εκλογών. Σε κάθε δήμο, σε κάθε κοινωνικό χώρο.

Η χώρα δεν ανατάσσεται χωρίς τους ανθρώπους της. Και η αυτοδιοίκηση, αποτελεί τον πιο προνομιακό ‘Κοινό Τόπο’ για να δοκιμαστούν απαντήσεις. Γιατί «δήμος», είναι ο χώρος που εκδηλώνεται σε πρώτη φάση, η ανθρώπινη πρωτοβουλία. Εκεί βγαίνει ο πολίτης από τη σφαίρα του ατομικού και συναντά την κοινωνία. Εκεί γίνεται το βήμα ένταξης προς την πολιτική διαδικασία και το συλλογικό. Εκεί θα παιχτεί το στοίχημα της πολιτικής συμμετοχής. 

Αν λοιπόν γενικό αιτούμενο είναι η κοινωνικοπολιτική ανασυγκρότησης της χώρας, τότε αυτό διαπερνά και αφορά κάθε επιμέρους κοινωνικό χώρο. Επίδικο των εκλογών είναι ο ρόλος και η θέση της λαϊκής παρουσίας στους δήμους, η συγκρότησή της σε τροχιά αυτονομίας και όχι η διαχείριση των αιτημάτων της. Στην Αυτοδιοίκηση αυτό συνεπάγεται μια οργανωμένη προσπάθεια αντιμετώπιση της πόλης ως κοινωνικής σχέσης και η αξιοποίηση της κοινωνικής διαθεσιμότητας που σήμερα σπαταλιέται ή εμποδίζεται ο προσανατολισμός της. Ζητείται η επαναθεμελίωση του «τοπικού», όχι μέσω της μικροπολιτικής, αλλά μέσω της δημοκρατίας, που θα κινητοποιεί πολίτες και όχι ψηφοφόρους. Ζητείται η σπονδύλωση της κοινωνίας από κινήσεις, συλλόγους, δράσεις, δίκτυα, το ζωντάνεμα κάθε τοπικής δραστηριότητας και η επέκταση της πολιτικής δράσης παντού.

Ήδη μπροστά στα μάτια μας, διακριτικά και αθόρυβα, όμως εκτεταμένα, συγκροτείται η νέα κοινωνικότητα, που προάγει τη συσπείρωση και την αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπων και πρέπει να ενισχυθεί. Με τη δημιουργία κοινωνικών ‘Κοινών Τόπων’, που θα συγκροτούν τη λαϊκή παρουσία σε πραγματική οντότητα. Που θα δίνουν νόημα στην πολιτική διαδικασία και θα επισφραγίζουν τις όποιες κατακτήσεις με νέους δημοκρατικούς θεσμούς. Έτσι αντιμετωπίζονται τα μνημόνια. Οικοδομώντας την πόλη, τη χώρα και τις κοινωνικές σχέσεις εξαρχής, σε «άλλη» βάση. 

«Αυτοδιοίκηση» είναι να υπάρχει η ικανότητα και η δυνατότητα, ώστε ο πολίτης να διεκπεραιώνει μεγάλο μέρος των αναγκών του μέσα από τις λειτουργίες της πόλης. Με λειτουργίες και εκδοχές που αυτή του παρέχει, αλλά και ο ίδιος δημιουργεί.  Ο πολίτης δεν θέλει να νιώθει «πελάτης», ούτε του κράτους, ούτε των διοικούντων, ούτε του κόμματος. Θέλει να ακούγεται, να διαμορφώνει, να μετέχει σε κοινωνία και σε πολιτική. Ζητά μια άλλη κοινωνικοπολιτική συγκρότηση, πράγμα που παραπέμπει στη δημιουργία «χώρων» ευθύνης, που θα μπορούν να αντιστέκονται και ταυτόχρονα να συγκροτούνται. Ζητείται δημοκρατία, όχι ως ανακλαστική αντίδραση, αλλά ως στοιχείο προοπτικής και πολιτικής διεξόδου, συνοχής και συγκρότησης του κοινωνικού. Αυτός είναι ο αναγκαίος  ρόλος του δήμου και των εκλογών.