Μελέτησα το περιεχόμενο του πολυσέλιδου κοινωνικού και ιστορικού βιβλίου «ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ 1935-1955» του Ορέστη Σιδηρόπουλου ιατρού – Συγγραφέα – Ποιητού και με καθήλωσαν, μέσα στις σελίδες του, οικογενειακές περιπέτειες, πόλεμοι, παγκόσμιες πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις, οικονομικές δυσχέρειες, που έλαβαν χώρα στο παραπάνω χρονικό διάστημα.

Αναριγώντας πεζοπορούσα κι εγώ πίσω του σιωπηλός ενθυμούμενος τις δικές μου θλιβερές οικογενειακές περιπέτειες, που τρέχαμε συνεχώς, πότε στους ηλιοκαμένους κάμπους της θεσσαλικής γης και άλλοτε στα χιονοσκέπαστα αγραφιώτικα βουνά. Απερίγραπτη η ζωή του συγγραφέα στα χρόνια της κατοχής και του εμφυλίου πολέμου, του άδικου αδελφοκτόνου σπαραγμού που καταρράκωσε την ελληνική οικονομία, αιματοκύλισε τη χώρα και συνέτριψε το εθνικό μας γόητρο και εθνική μας περηφάνια.

Εκπληκτικά τα παιδικά καμώματα και κατορθώματα του συγγραφέα. Η διήγηση των γεγονότων οδηγεί τον αναγνώστη στη δική του παιδική ζωή, την ιστορία του και στα παρόμοια παιδικά του πεπραγμένα.

Ο συγγραφέας παρουσιάζει με σαφήνεια, γλαφυρότητα και λογοτεχνική επάρκεια τα γεγονότα και την οδυνηρή πορεία μιας προσφυγικής οικογένειας, που προσπαθούσε να ριζώσει, να επιζήσει και να προσφέρει δείγματα ήθους, εργατικότητας, αξιοπρέπειας και δραστηριότητας.

Η συμμετοχή του στην ενίσχυση της οικογενειακής οικονομίας, αξιοθαύμαστη. Η έννοια της συναναστροφής και του φιλικού δεσμού στη σχολική και στη φοιτητική ζωή, να βαθμολογείται με άριστα.

Η συμμετοχή του στην αντίσταση ενάντια στον κατακτητή, άξια επαίνων και θαυμασμού.

Και ύστερα, στο βωμό της θλιβερής και ανεξέλεγκτης εμφύλιας παραφροσύνης, να χάνει τον αγαπημένο αδελφό του. Τον Αριστοτέλη.

Στον Ορέστη Σιδηρόπουλο εκφράζω την ευχή για μακροημέρευση κοντά στην αξιοθαύμαστη οικογένειά του. Και να δώσει στην παραπαίνουσα σήμερα κοινωνία μας βιβλία του ίδιου πνευματικού μεγέθους που θα παρέχουν συνταγή θεραπείας της νωχελικότητας. Στις δύσκολες ώρες που ζούμε, η σωτηρία της πατρίδος δεν ξεκινάει από την καφετέρια  ούτε κάνοντας την νύχτα μέρα. Ξεκινάει από την αγάπη στην πατρώα γη και την προσήλωση στην εργασία που αποτελεί ανεξαίρετο δικαίωμα του κάθε Έλληνα.

Οι γενεές που πέρασαν θυσιάστηκαν για να μας παραδώσουν την γη αυτή ελεύθερη. Να την υπερασπιζόμαστε, να την καλλιεργούμε και να απολαμβάνουμε ότι αυτή μας προσφέρει. Αλλοίμονο μας αν αφήσουμε να διαψευσθούν οι προσδοκίες των προγόνων μας.

Αγαπητέ Ορέστη Σιδηρόπουλε. Σ’ ευχαριστώ για την πολύτιμη δωρεά και γιατί μου έδωσες την ευκαιρία να σταθώ ενάντια στα κακώς κείμενα της πατρίδας μας και να βροντοφωνάξω πως η λαίλαπα που μας μαστίζει δεν αρμόζει στη χώρα αυτή που δίδαξε και που έδωσε τόσα στην ανθρωπότητα. Πόλεμος που για την αντιμετώπιση του δε χρειάζονται πολυβόλα. Χρειάζονται σκαπανείς, εργατικότητας, αδελφικότητας, ομόνοιας, πατριωτισμού,. Μόνον έτσι θα συντρίψουμε τη φτώχεια και τον εφιάλτη της απογοήτευσης των νέων και της αποδόμησής τους, τερματίζοντας τους στεναγμούς της δακρυρροούσας ελληνικής κοινωνίας και της Ελληνίδας μητέρας.