Μέσα στη θερινή ραστώνη, σεμνά, ταπεινά και ολίγον «αδιάφορα», ο Σύνδεσμος Διαχείρισης Απορριμμάτων έριξε μαύρη πέτρα στο «ένδοξο» παρελθόν του.
Έσβησε τη διαβόητη «θέση 12» από το λεξιλόγιό του.
Ανακοίνωσε το συναινετικό διαζύγιό του με τον «ανάδοχο» ενός εκτρωματικού έργου, που -ευτυχώς- έμεινε μόνον στα χαρτιά, αλλά που -δυστυχώς- κόστισε 10 χαμένα χρόνια και ποιος ξέρει πόσα χαμένα χρήματα.
Κανείς από τους ιθύνοντες του Συνδέσμου, τόσο τους τωρινούς, όσο και τους προηγούμενους (ιδίως τους προηγούμενους!) δεν αισθάνθηκε την ανάγκη να ψελλίσει, έστω, μια «συγγνώμη».
Κανείς δεν θέλησε να δώσει μια εξήγηση για την δεκαετή εμμονή σε μια εξ αρχής άστοχη, και ολοφάνερα αδιέξοδη επιλογή.
Κανείς δεν είναι υπεύθυνος για τον πολυεπίπεδο εγκλωβισμό των Δήμων της Ημαθίας, για τη σημερινή και τη μελλοντική επιβάρυνση όλων των κατοίκων της Ημαθίας, για την επιδείνωση της περιβαλλοντικής υποβάθμισης, για τις ανυπολόγιστες απώλειες της τοπικής οικονομίας από την καθήλωση της διαχείρισης των απορριμμάτων σε μεθόδους του προ-περασμένου αιώνα, για τη δημιουργία της πυραμίδας των σκουπιδιών μέσα στην κοίτη του Αλιάκμονα (στην είσοδο της Βεργίνας!), για όλα όσα έγιναν και δεν έγιναν αυτά τα 10 χρόνια…
Κανείς από τους σημαιοφόρους της «θέσης 12» και από τους πρόθυμους παραστάτες τους, δεν άρθρωσε λέξη για την εκκωφαντική αποτυχία…
Κι όμως… Πριν από 10 και πλέον χρόνια, στις αρχές του 2003, μέσα στο τότε Διοικητικό Συμβούλιο του Συνδέσμου, κατατέθηκαν σώφρονες προτάσεις, προτάθηκαν εφικτές λύσεις, διατυπώθηκαν τεκμηριωμένες κριτικές.
Ο αείμνηστος Χρήστος Φουρνιάδης προειδοποιούσε παραστατικά τους ενθουσιώδεις θιασώτες της «θέσης 12»: «Τραβάτε κουπί σε δεμένη βάρκα!».
Η ετερόκλητη τότε «πλειοψηφία» του Συνδέσμου δεν ήθελε ούτε να ακούσει μια διαφορετική προσέγγιση.
Ήταν σίγουρη πως «μέσα σε τρεις μήνες» θα έλυνε οριστικά το πρόβλημα των απορριμμάτων στην Ημαθία.
Από τα τότε 53 μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου του Συνδέσμου, μόνον οι προερχόμενοι από την παράταξη «Ανανέωση Τώρα – Χρήστος Σκουμπόπουλος», του Δήμου Βέροιας, είχαν τολμήσει να προτείνουν τη γεωγραφικά, οικονομικά και περιβαλλοντικά προτιμότερη λύση: τη «θέση 5», μεταξύ Αγίου Γεωργίου και Μονοσπίτων, όπου, μεταξύ άλλων, με την παραγωγή ενέργειας από την επεξεργασία των απορριμμάτων, θα εξασφάλιζαν φτηνό ηλεκτρικό ρεύμα οι παρακείμενες θερμοκηπιακές καλλιέργειες.
Αργότερα, μέχρι το 2006, στην πρόταση αυτή θα προσχωρούσαν και άλλοι 2 από τους τότε 12 Δημάρχους της Ημαθίας.
«Κατά σύμπτωση», στις δημοτικές εκλογές του 2006, μόνον οι 3 Δήμαρχοι που είχαν ταχθεί κατά της «θέσης 12» δεν επανεξελέγησαν.
«Κατά σύμπτωση» οι αποφάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου της Βέροιας, της περιόδου 2003-2006, που αντιτάσσονταν, με ακλόνητα επιχειρήματα, στη «θέση 12», παρέμειναν, και εξακολουθούν να παραμένουν σε ισχύ, αλλά η κυρία Ουσουλτζόγλου, από το 2007 και μετά, υποπίπτοντας κατ’ επανάληψη στο παράπτωμα της παράβασης καθήκοντος, γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων της τις αποφάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου της, και στα όργανα του Συνδέσμου ψηφίζει ανελλιπώς υπέρ της «θέσης 12»!
Η ανεξήγητη εμμονή στη χρεοκοπημένη «θέση 12» και η παταγώδης αποτυχία της επιλογής της αποκαλύπτουν, αν μη τι άλλο, την ελαφρότητα, με την οποία λαμβάνονται αποφάσεις, που καθορίζουν, ίσως αμετάκλητα, το μέλλον του τόπου.
Αυτή τη φορά, οι αποφάσεις δεν έφτασαν στο στάδιο της υλοποίησής τους.
Ανατράπηκαν, χάρη κυρίως στις προσπάθειες λίγων ηρωικών εκπροσώπων του τεχνικού κόσμου και των οικολογικών οργανώσεων.
Εκπροσώπων, που είχαν τη γενναιότητα να μοιραστούν μαζί μας λοιδορίες και χλευασμούς από ένα πολυπλόκαμο σύστημα, και που δικαιώθηκαν, έστω με 10ετή καθυστέρηση.
Ελπίζουμε (και εργαζόμαστε γι αυτό) να μη χρειαστούν κι άλλες 10ετείς καθυστερήσεις για να φανεί η αλήθεια και η ορθότητα όσων εδώ και αρκετό καιρό επισημαίνουμε για την κατάσταση του Δήμου και της περιοχής μας.
Χρήστος Σκουμπόπουλος
τ. Δήμαρχος Βέροιας
