"Γράψε κάτι και για την παραπαιδεία και όσους κάνουν "μαύρα" φροντιστήρια και εμφανίζονται τιμητές των πάντων" μας είπε το απόγευμα φίλος γονιός .

Το μεταφέρουμε. Είναι ανάγκη να μιλήσουμε ειλικρινά για την σημερινή κατάντια της ελληνικής παιδείας. Η οποία πρέπει τάχιστα να απογαλακτιστεί από την γενιά της μεταπολίτευσης. Τότε που στα ελληνικά πανεπιστήμια κυριαρχούσε το σύνθημα "όχι στην εντατικοποίηση της παιδείας".

Ε αυτά πληρώνουμε σήμερα ως χώρα. Ο στρουθοκαμηλισμός στο μεγαλείο του. Ο κομματισμός, οι παρατάξεις του δικομματισμού, οι ηγεσίες των οποίων εξαργύρωναν την υπακοή στον εκάστοτε υπουργό με μια θέση βουλευτή. Και από πίσω η πλέμπα υποταγμένη. Με ρουσφετάκια, με αποσπάσεις, με μεταθέσεις στα γραφεία και στην λούφα.

Καιρός να αναρωτηθούμε. Τι πρέπει να προάγει η ελληνική παιδεία. Τι σχολείο θέλουμε για τα παιδιά μας. Ένα πάρεργο των φροντιστηρίων και των απογευματινών ...."ιδιαίτερων" στους πρωινούς τους παιδαγωγούς;

Θέλουμε να αλλάξουμε τα πάντα. Πώς; Με ποιους; Πότε;

Μήπως όλοι βολευτήκαμε τόσο καιρό, από την επίπλαστη ευμάρεια του "πλαστικού" χρήματος;

Δεν ξεχνώ το 1999. Τότε που δάσκαλοι ανάκατοι με μπογιατζήδες, καθηγητές μαζί με αργόσχολους συνταξιούχους, συνωστίζονταν στα χρηματιστηριάδικα που ξεφύτρωναν σαν τα μανιτάρια στη Νάουσα, όπως..κακή ώρα ξεφυτρώνουν τώρα τα ενεχυροδανειστήρια, αγκομαχώντας λάγνα στα "λαναρόχαρτα".

Ζητείται ελπίς λοιπόν. Υπάρχει. Αρκεί να κάνουμε την αυτοκριτική μας. Και το σχολείο να γίνει και πάλι πεδίο μάθησης και όχι αποστήθισης. Πεδίο σκέψης και όχι κομματισμού. 

Το θέλουμε. Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο βαλέτω. Κυρίως όμως πρώτα  οι εκπαιδευτικοί μας.

Καλός ο στρουθοκαμηλισμός, αλλά ανήκει σε άλλη εποχή. Τα παιδιά μας πρέπει να μάθουν ότι η δημόσια εκπαίδευση δεν παράγει στρατιές νέων  δημοσίων υπαλλήλων. 

Η μόνη λύση είναι να βρούμε τον δρόμο του παρελθόντος. Τότε που η φτώχεια δημιουργούσε τέχνες. 

Θόδωρος Ελευθεριάδης