Ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι πάτησες τα 49 και μπήκες ολοταχώς για τον… μισό αιώνα! Μα πώς, σκέφτεσαι, είναι δυνατόν. Χθες, προχθές, δεν ήταν που έπαιζες πάχα πάνω, αούα, τζιμ το κουτί, μπάλα στην αλάνα της «Ομόνοιας», στο 2ο, στο στενό της Εθνικής, με τον Τατάκο, τον Σοφοκλή, τον Μάριο, τον Γιώργο, τους Γκουντήδες. Χθες δεν ήταν που παρακολουθούσες εκστασιασμένος τον Ζεπ Μάγιερ, τον μεγάλο εκείνο τερματοφύλακα, να σταματά τον ιπτάμενο Ολλανδό, Γιόχαν Κρόιφ, και η Γερμανία να κατακτά το  παγκόσμιο κύπελλο. Πέρασαν κιόλας σαράντα χρόνια από την παιδική αθωότητα. Και η Νάουσα, η πόλη που τόσο αγάπησες, τόσο πολύ άλλαξε.  Μια θλίψη κατατρώει  τα κουφάρια των εργοστασίων της, που πλουμισμένα με συνεδριακά κέντρα, μάταια προσπαθούν να καλύψουν ήχους γνώριμους, από αργαλειούς, αδράχτια, γνέστρες. Βέτλανς Νάουσα, Κλωστήρια, Πέλλα Όλυμπος. Σαράντα εννιά συναπτά έτη, από τις 18 του Ιούλη του 1965. Ναι γεννημένος είμαι στα Ιουλιανά, τότε που ο μαστρο Παναγιώτης, τρελός από χαρά για την γέννηση του «παιδιού», μετά από δυο κόρες, πήγε βραδιάτικα στον συνοικισμό, στο σπίτι του Γρηγόρη του Γρηγοράκη, καλή του ώρα , ο Κύριος να τον αναπαύει, μαζί με την Καλλιώ, για το γλέντι και άκουσε από την φωνή του γλυκού μας Γρηγόρη «Τι έγινε μάστορα, πραξικόπημα έγινε;». Σαράντα εννιά συναπτά έτη. Μια κουκίδα στον χωροχρόνο του Τριαδικού μας Θεού. Φίλοι καλοί κι αγαπημένοι που έφυγαν για πάντα. Αδελφικοί φίλοι εκείνης της εποχής, όπως ο Δημήτρης Καράμπελας. Ομηρικές μάχες έδινε η τσακαλαρία της γειτονιάς, με πετροπόλεμο. Μαζί με τον Δημήτρη, υπαρχηγός ο Θόδωρος.  Σαράντα εννιά χρόνια νοσταλγίας της πρώτης, παιδικής, αθωότητας. Τότε που τα εργοστάσια δούλευαν ασταμάτητα, γεμίζοντας πόθους, πάθος και ελπίδες. Σήμερα ένα απέραντο κενό βασιλεύει σε τούτο το σαρκίο αναμνήσεων. Με χαρμολύπη για την αθωότητα που έφυγε, με χαρά γιατί έζησα, μεγάλωσα, γέννησα τα παιδιά μου και εδώ θα πάψω κάποτε να υπάρχω, αναχωρώντας για την αληθινή αιώνια ζωή, εκεί στην Άνω Ιερουσαλήμ, όπου ελπίζουμε όλοι μας, αναξίως, να μπούμε. Δέκα οκτώ Ιούλη του 2014. Θερμές ευχαριστίες σε όλους εσάς που μου ευχηθήκατε για τα γενέθλια μου.  Φράγκικη συνήθεια τα γενέθλια, αφού στην καθ΄ημάς Ανατολή τιμούμε την γιορτή του Αγίου μας. Ας είναι και έτσι. Τι ποιο σημαντικό να ευχηθείς σε έναν άνθρωπο. Το λένε στον Αγιονόρος και ξενίζει πολλούς, που σκέφτονται με την σάρκα. «Καλό παράδεισο». Να μας αξιώσει ο Θεός να τον γευτούμε.